De eerste week

Na ongeveer 9uur vliegen kon ik eindelijk mijn eerste stappen op Amerikaanse bodem zetten. Omdat ik geen zin had in een grote boodschap op 10km hoogte dacht ik dat het beter in de VS kon doen. Dit leek een goed idee tot ik bij de doane aankwam en daar nogal lang in de rij moest staan. Toen ik zenuwachtig om mij heen begon te kijken naar een wc begonnen ze mij een beetje verdacht aan te kijken. Gelukkig gingen ze niet op zoek naar bolletjes en kon ik zonder problemen doorlopen.

Na Amerika van nieuwe grondstoffen te hebben voorzien kwam ik aan bij mijn gate voor de vlucht naar LA die helemaal uitgestorven was op een mexicaans vrouwtje na die stond schoon te maken. Na een vermoeiende vlucht en 6uur tijdsverschil was ik niet helemaal wakker blijkbaar want op de informatieborden viel te lezen: current time 13.30 estimated time 12.15. Ik schrok me rot: WAT? BEN IK 75MINUTEN TE LAAT? HEB IK NOU GEKAKT TERWIJL MIJN VLUCHT IS VERTROKKEN? Meteen naar het vrouwtje toegerend om te vragen hoelaat het was en hoelaat het vliegtuig zou gaan vertrekken. "no comprende senor". Oke dan maar overgaan op maatregelen die me zijn aangeleerd in geval van buitenlanders die je niet verstaan.... schreeuwen. "FLIGHT! HOW LATE NOW? ME TOO LATE?". Uiteindelijk wist ze me duidelijk te maken dat ik dan toch wel op tijd was en dat het nog maar 11.30 was. Het vliegtuig had dus vertraging wat de “current time” verklaarde. Helaas betekende het wel dat ik nog bijna 2 uur moest wachten. Dit werd helaas uiteindelijk 6 uur later omdat de motoren van het originele vliegtuig waren afgekeurd en er een vliegtuig vanaf miami moest worden gebruikt.

Toen ik aankwam op LAX, de luchthaven van LA, kwam Sylvia Kast mij ophalen. Dit is de vrouw van Martin Kast, die mijn stagebegeleider zal zijn voor de komende maanden. De familie Kast was zo aardig om mij de eerste weken onderdak te geven in LA om van daaruit naar een kamer op zoek te kunnen. Gelukkig bleken dit erg aardige mensen en kreeg ik een warm welkom. Ik had stroopwafels en dropjes meegenomen om het ijs te breken maar dit bleek gelukkig totaal niet nodig te zijn (hoewel ze ze maar al te graag aannamen!)

Hoewel het sneeuwde in Chicago en Lake Michigan (Een van de grootste meren van de VS) bevroren was, was het de volgende dag 22C in LA. Werken staat centraal in het leven van de mensen in dit land en daar mocht ik meteen kennis mee maken omdat ik na 3 uur slaap al naar het werk werd gebracht. Martin nam me mee naar het Norris Comprehensive Cancer Center. Omdat hij eerst nog een presentatie had van de president van de USC (de universiteit waar het Norris gebouw bij hoort) en hij me daarna rond wilde leiden, mocht ik deze ook bijwonen. Plotseling zat ik dus in het midden van een grote groep doctoren en faculteit professoren bij een praatje over de financiele status van de universiteit. Waar NL vanuit de overheid en een paar private investeringen onderzoek moet doen, gaat het hier vooral om inkomsten uit giften lijkt het. Hier is het namelijk normaal om de universiteit waardoor je bent opgeleid 'terug' te betalen wanneer je het gemaakt hebt. Hierbij gaat het niet zelden om bedragen in de miljoenen en volgens mij hoorde ik dat de inkomsten uit giften in de miljarden lagen Het woord ‘terugbetalen’ moet je niet te letterlijk opvatten want je betaald hier 50.000 dollar per jaar aan college geld om in deze privéuniversiteit te studeren. Het Norris gebouw, waar ik onderzoek zal doen naar het HPV virus, is bijvoorbeeld met behulp van een gift van 30mln eurie van meneer Norris gebouwd (helaas geen Chuck Norris, I checked!). Meneer Norris is een patient geweest van het USC en is hier genezen van kanker. De donatie was dus om zijn dankbaarheid te tonen. Omdat mevrouw Norris niet achter kon blijven heeft zij vervolgens het gebouw ernaast gedoneerd.

Als je binnenkomt in het gebouw kom je in de wachtruimte van het ziekenhuis binnen. Het voelt niet echt als een ziekenhuis omdat het er allemaal luxe uitziet en het meer loungeplekken lijken. Er zit zelfs een kleine waterval in de muur. Hier zitten dus veel kankerpatienten tussen waardoor je er meteen aan herinnert wordt waar je het allemaal voor doet wanneer je smorgens aan komt op het lab. Omdat meerdere gebouwen verbonden zijn door deze verdieping is het belangrijk dat je de goede lift omhoog neemt om bij de juiste onderzoeksruimte aan te komen. Met een speciale sleutelhanger kom je vervolgens in de gang waar de labzalen van die verdieping (er zijn er 7!!) zijn. Volgens mij zijn er vanaf de 2e verdieping op elke verdieping ongeveer 2 tot 4 verschillende onderzoeken aan de gang die varieren van virussen en kankers tot artritis (gewrichtsontsteking) en reuma! Het lab ziet er heel erg uit als een kantoor en je hebt er volgens mij echt alles (erg praktisch ben ik nog niet aan het werk geweest). De mensen op het lab echt vet aardig en waren meteen erg open. Ze zijn hier wel gewend aan nieuwe mensen omdat mensen hier vaak voor een jaar of iets langer onderzoek doen en vervolgens weer verder roteren.

Snelle uitleg over mijn werk voor mensen die het interesseerd!

Intro (vaccin uitleg)

Hoewel ik niet zoveel wist van Martin zijn werk aan HPV, blijkt hij de ontdekker te zijn geweest van alle epitopen (soort uiterlijke kenmerken) op de capside (zorgt voor transport van het virus door het lichaam). Deze epitopen kunnen worden afgeschermd waardoor het virus zijn functie verliest om andere cellen te infecteren. De eiwitten die zorgen voor het afschermen worden antilichamen genoemd. Om te zorgen dat je lichaam deze epitopen zelf af kan schermen wordt het HPV vaccin toegediend die je immuunsysteem activeert. Hierdoor gaat je lichaam zelf de antilichamen maken en wordt je dus immuun, omdat het ervoor zorgt dat de lichaamscellen niet meer geïnfecteerd kunnen worden en je dus niet meer ziek kunt worden.

Onderzoek
Het vaccin dat op dit moment bestaat kan alleen infectie voorkomen maar dus niet genezen. Daarom is er nog steeds veel onderzoek gaande op het gebied van therapeutische vaccins die dit wel kunnen. Daar wordt op dit moment dus onder andere aan gewerkt in de onderzoeksgroep waar ik deel aan zal gaan nemen het komende half jaar. Ik zal me gaan focussen op een eiwit die mogelijk zeer belangrijk is voor het ontwijken van het immuunsysteem door met HPV geïnfecteerde cellen. Omdat het lastig uitleggen is moet je het maar een keer vragen via facebook, whatsapp of email. Dan leg ik het graag verder uit!
Het eerste weekend kwamen de kinderen van de familie Kast langs. Ze hebben 2 dochters, Dieuwertje en Hinde van 25 en 22, en een zoon, Harold, van 18. Dieuwertje is al getrouwd, met Roee (zeg: Roy) en met z’n allen zijn we naar een Japans restaurant gegaan wat voor mij een hele nieuwe ervaring was! Om een wok was de tafel gemaakt en je kon dus zien hoe en wat er gekookt werd recht voor je neus. Die chef begon dan met z’n spatels te gooien als een cocktail shaker met zijn drankjes en vervolgens deed hij vanalles met het eten. Hij wist van uierringen een stoomtrein te maken en de rook die eruit kwam als een sterretje in te laten branden! Omdat hij zoveel met vuur zat te spelen werd ons van te voren verteld niks te doen als zijn arm in de fik vloog omdat dat dan allemaal bij de show zou horen. Ik moet zeggen dat toen hij zijn arm in een steekvlam stak ik wel ff verbaasd was dat het “er allemaal bij hoorde”. De kinderen van de familie kast spreken allemaal nederlands alleen is het niet hun moedertaal. Toen Dieuwertje vervolgens zei: “Ruben!! Ze gaan nu eten in je gezicht gooien!!”. Dus ik dacht “WHUUT??!” en bracht vast mijn zalm in stelling want als er met voedsel moest worden gegooid…. Dus toen riep de chef: “SHRIMP THROWING TIME!!!!” en nam hij een garnaal op zn spatel. Toen hij gebaarde dat ik het eten moest vangen met mijn mond begreep ik dat hij gelukkig niet met eten in mijn gezicht zou gaan smijten en dat het geen foodfight werd. Gelukkig kon die kerel goed gooien en hoefde je eigenlijk alleen je mond open te doen als hollebollegijs in de efteling “GARNAAL HIER”. Het eten was er heerlijk en ik ben er ook achter gekomen dat sushi echt lekker is! En de sushi hier is dan in amerikaans formaat aka je kan het nog net in 1x in je mond stoppen. Omdat iedereen met stokjes at heb ik ook meteen geleerd om met stokjes te eten dus het was op zijn japans genieten! De kinderen van meneer Kast zijn trouwens erg aardig en houden wel van een beetje slechte humor waardoor ze ervoor hebben gezorgd dat ik me hier een beetje meer thuis ben gaan voelen! Roee heeft precies dezelfde humor en hoewel ik hem op 26 had geschat bleek hij al bijna 40 te zijn… Gelukkig beschouwde hij dit als compliment. Hij houdt ervan om te jagen en wil me wel een keer meenemen naar een shooting range. Je kan natuurlijk niet naar de VS zonder een keer een vuurwapen in je klauwen te hebben gehad! Als ik het goed heb begrepen gaan we ook nog een keer in Down Town LA uit eten maar ze zeggen dat dat een verrassing is dus ik wacht gespannen af. Het eten in je gezicht gooien had ik ook anders begrepen dus ik heb geen idee wat ik moet verwachten.
De update werd iets uitgebreider dan gedacht en er zijn nog meer dan genoeg dingen te vertellen! Ik heb het nu nogal druk met het opzetten van het project en het regelen van een woning dus heb helaas weinig tijd om alles hier op te zetten. Ik weet dus nog niet hoeveel gebruik ik hiervan ga maken.

Groeten!!